Verwelkt

“Wat dacht ik? Ik wil zoveel schrijven. Schrijven hoe ik me voel, alles op een rijtje zetten… Mijn gevoelens voor jou, voor haar… In plaats daarvan steek ik er nog een op en verdwijn van de wereld… Ik ben zo stom. Ik wil hier liggen op dit schelpenpad, de sterren schijnen naar mij. Ik zie haar lach voor me, ik zie jou naast me in bed liggen. Je slaapt gerust, zonder te weten wat er in mijn hoofd om gaat. Wie er in mijn hoofd om gaat. Ik blaas mijn rook de lucht in… Ik ben een puinhoop. Ik faal vanavond, ik geloof niet meer in mezelf. Ik wil schreeuwen, schreeuwen om hulp maar wie komt mij helpen als alles mijn eigen schuld is? Er is iets in mij, iets wat niet om kan gaan met geluk. Ik dwaal van mijn pad af, ik laat jou in de steek en duw iedereen bij me weg. Ik kom thuis naar jou want jij gaat nergens heen, je blijft bij mij ook als ik je duizend redenen geef om weg te gaan… Je blijft. Ik lig hier gebroken op de grond en niks maakt mij meer uit. Ik voel niets meer. Wat dacht ik? Ik ben niet goed voor jou, ik doe mijn best niet meer. Ik daag je uit om mij te slaan, ik wil voelen dat ik leef en geef je vervolgens de schuld. Ik breek je keer op keer… Wanneer is het genoeg? Het is allemaal mijn eigen schuld, ik ben zo stom… Mag ik hier blijven liggen? Jouw handen om mijn keel, ik ben een verwelkte bloem. Ik probeer mezelf redenen te geven om bij je weg te gaan zodat ik niet degene hoef te zijn.”

Ik moest tot het uiterste gaan om dit te beseffen. Het onderste uit de kan, het is op. Mijn liefde voor jou is weg. We zijn te ver gegaan en we lieten het toe. Onze relatie was niet meer gezond. De woorden die onze levens zullen redden, waar het vanaf nu alleen maar beter kan gaan, zijn er eindelijk uit: het is over. Over tussen ons, tussen jou en mij. Je gelooft mij nu niet maar het is beter voor jou om mij te laten gaan. Het is beter voor mij om weg te gaan. Je was mijn ideale toekomstbeeld. Een normaal leven met een man en een kind. Zoals het hoort, “het gelukkige gezinnetje.” Ik heb de grote stap genomen. Alles in werking gezet en voel me sterk genoeg om mezelf te mogen zijn. Nee, het komt dit keer niet meer goed. We gaan het niet meer rustig uitpraten, we gaan niet weer voor elkaar vallen. Het heeft geen zin meer als ik niet alles kan geven. Er zit zoveel meer liefde in mij wat er bij jou niet uit komt. Ik merk dat ik in oude gewoontes terugval, de gewoonte om een masker op te zetten. Mijn glimlach naar de wereld terwijl ik wil huilen, op elk moment van de dag maar ik mag het niet want ik heb een zoontje. Ik mag mezelf dit keer niet verliezen. Nu ik niemand heb die mij vast kan houden, nu ik niemand heb die mij kan zeggen dat het goed komt. Juist nu moet ik mezelf vast houden en sterk zijn. Ik voel me dan ook sterk en sta met beide benen op de grond maar de grond verdwijnt langzaam onder mijn voeten… Ik ben bang, heel bang. Ik blijf hier nog even liggen, alleen. Ik ben alleen in mijn wereld. 1 met mijn wereld. Och, daar is ze weer. Ik zie haar weer voor me… “Dat voorzichtige, dat onschuldige, dat gevoel dat als je met een vrouw zoent… Dat gevoel dat het verkeerd lijkt wat we doen omdat we van hetzelfde geslacht zijn maar tegelijkertijd zo verlangen naar elkaars lippen dat het vanzelf gaat. Dat gevoel van respect voor elke centimeter van haar lichaam omdat het zo vertrouwd voelt, begrepen voelt omdat we beide vrouw zijn. Dat gevoel van diep verlangen wat heel lang verborgen zat en nu eindelijk tot licht mag komen. Opnieuw dat onschuldige, dat verkeerde. Is het verkeerd als ik dit doe? We willen dit allebei zo graag. Dat gevoel als ik in haar ogen kijk en van binnen verdwaal… Verlegen word om daarna niets meer te zeggen en alleen maar te voelen wat diep van binnen zit. Mijn gevoel vrij laten, mijn vingers die haar wang strelen terwijl ik haar nog eens kus. Mijn hart die tekeer gaat…”

Het uiterste heb ik gedaan om te ontdekken of ik dit ooit voor een man kan voelen, mijn man. Dat kan ik niet. Mijn leven was een grote leugen. Je hebt mij de kans gegeven om dit uit te zoeken, dankjewel daarvoor. Diep van binnen wisten we allebei eigenlijk wel waar dit zou eindigen. We lijken wel gek. Ik wil jou geen pijn meer doen. Ik wil mezelf geen pijn meer doen, dus ik laat je gaan. Jij laat me gaan. Het is goed zo. Tranen rollen over mijn wangen, eindelijk voel ik weer. Wat diep van binnen zat. Al langere tijd. Geen onzekerheid meer, we zijn bevrijd.