Twee trotse mama's voor altijd

Dat wij voor altijd samen willen blijven, dat wisten we al vrij snel en zeker, maar we liepen al gauw tegen allerlei dingen aan. Want wie gaat wie dan vragen? Traditioneel gezien hoort de man dat te doen en ondanks dat we een "modern" stel zijn, zit er bij die met de bril toch een bepaald Italiaanse mindset ingestampt. Dat was dus vrij logisch, dat Janis die bekende vraag zou gaan stellen, alleen wist Odette dat nog niet... Een paar maanden lang werd er stiekem geld opzij gezet om vervolgens een wit-gouden ring te kopen. Witgoud omdat Odette eigenlijk alleen zilver draagt, maar Janis graag goud wilde geven. De ring was al even in bewaring bij "beppie" (moeder van Janis) thuis, omdat Odette alles in huis vindt met schoonmaak buien, better safe than sorry! De bedoeling was om met oudjaarsdag (2019) tijdens het aftellen, buiten op de galerij met het romantische uitzicht over heel Sneek, de vraag te stellen. Kijkend naar alle vuurwerk en proostend op het nieuwe jaar...

Ging dat even niet door! Want het was die avond zo ontzettend mistig! Dat werd dus improviseren. Terwijl Odette al begon te twijfelen of Janis wat van plan was, had ze gelukkig tot de laatste seconde niks door.

"Ik zette waxinelichtjes op tafel, in de vorm van een hart en maakte haar wijs dat het gebruikelijk is in Italië om af te tellen bij kaarslicht... Wist zij veel." -Janis

We gingen dicht bij elkaar staan, de kinderen lagen op bed, het aftellen was begonnen. 3 - 2 - 1 "Wil je met me trouwen?" En daar begon ons 2020 als verloofd stelletje!

We planden onze huwelijksdag tot in de puntjes, het moest perfect worden, je trouwt tenslotte maar 1 keer. We wilden beide graag in een trouwjurk, ook dit wisten we al direct. We zijn twee vrouwen en dat mag de wereld best zien! Janis begon direct aan de trouwkaart, het financiële plaatje, het mailen naar verschillende leveranciers en het uitwerken van verschillende doe-boekjes voor de kinderen aanwezig op onze dag terwijl Odette uuuren kon kijken naar trouwjurken.

De bedankjes kwamen als een grapje in me op, maar zijn uiteindelijk uitgewerkt, deze hebben we helemaal samen "geknutseld"! Het waren (kruiden) potjes gevuld met gekleurde M&M's (knipoog naar de regenboogvlag). Omdat wij 2 potjes zijn. -Janis

De taart en het diner waren echt twee dingen die we samen bedachten. De fotograaf, de trouw auto en de bruidssuite. Heerlijk om terug te denken aan het prille begin van onze bruiloft...

En toen was daar: Corona.

maart 2020, We moesten opeens rekening houden met verschillende maatregelen, die mogelijk ook op onze dag golden. We zagen honderden bruiden hun grote dag verplaatsen en zelfs annuleren. We bleven hopen dat wij safe zaten met onze datum, dat corona dan alweer verdwenen was want we hadden tenslotte nog een heel jaar! De zomer kwam en de lockdown was voorbij. We gingen -apart van elkaar- naar de bruidswinkel, op zoek naar een jurk. We wilden heel graag matchen maar we mochten het natuurlijk niet van elkaar weten. Beppie ging dus met ons beide mee en zo kreeg zij een van de belangrijkste taken voor onze dag. Want oh God... Als we niet matchten hadden we écht heel hard gebaald!

De maanden gingen voorbij en onze gastenlijst werd steeds kleiner... Helaas niet alleen vanwege de corona maatregelen. We bedachten hierdoor een andere oplossing mbt. het diner maar onze locatie wilde daar niet in meewerken. Ook de taart werd alsmaar kleiner en kleiner... Totdat er een nieuwe lockdown kwam in Nederland en deze ook betrekking had op onze dag. De horeca was gesloten, er was een avondklok (21.00 uur) en je mocht thuis maar 1 bezoeker ontvangen. Op het laatste moment moesten we dus op zoek naar een nieuwe locatie, mailen is Janis haar sterkste kant en bellen is Odette haar sterkste kant dus beide belden en mailden we er op los. Uiteindelijk vonden we een fantastische locatie. Ook de winkels waren gesloten en dat was niet alleen lastig voor ons met het vinden van trouwkleding voor de kids, maar ook voor de gasten.

De taart (& toost) kon helaas niet doorgaan, net als het diner. Dat gaf ons een beetje ruimte terug in ons budget waardoor we halsoverkop, 1 maand voor onze trouwdag een videograaf uit Rotterdam benaderden en jawel! Hij kon onze dag nog filmen! Er waren tenslotte zoveel huwelijken gecanceld waardoor het bijna uniek was dat wij, ondanks alles, gewoon onze dag door lieten gaan.

-1 week

Ja en toen was het zover, over 1 week gingen we al trouwen! Djayden verbleef bij zijn vader en zou die maandag naar ons gebracht worden, totdat we het bericht kregen van school dat er een kindje uit zijn klas positief was getest op corona, maar toch naar school was gestuurd door zijn ouders. Dit betekende dat de hele klas in quarantaine moest, uit voorzorg. Djayden moest dus of 10 dagen voor de zekerheid in quarantaine, of getest worden met de kans dat de uitslag negatief was en hij dus gewoon naar ons toe kon komen. Uiteraard testen we liever de kinderen niet, maar in deze was er eigenlijk geen keuze want we konden dit Djayden niet ontnemen. Hij keek er, net als ons, zo ontzettend naar uit! Hij zou meerijden in de trouwauto naar de firstlook om Janis de bloemen te geven en hij zou bij de ceremonie zijn mama weggeven aan Janis. We hadden ook een gezins-shoot gepland bij de Waterpoort, vooraf het jawoord. Dat plan liep al bijna helemaal in de soep, want ons gezin is zonder Djayden niet compleet. Eigenlijk, hadden we er al die tijd nog geen 1 keer aan gedacht om onze dag te verzetten ondanks alle tegenslagen die we gehad hadden maar nu dachten we er voor het eerst aan en we hadden nog minder dan een week. Het wachten op de uitslag van de test duurde lang... We keken elk uur op de uitslag site van digiD.

"We hadden waarschijnlijk de meest stressvolle week voor onze trouwdag dan menig verloofd stel. Ik was zelfs in die laatste week 4 kilo afgevallen" -Odette

Negatief

En daar was opeens de uitslag! Wauw we sprongen een gat in de lucht! Odette ging direct Djayden ophalen en eindelijk kon het beginnen!

Overmorgen gingen we al trouwen en Djayden was nu eindelijk thuis, we konden onze zorgen loslaten en gaan "genieten" van het apart slapen. NOT.

Janis ging bij beppie slapen en Odette bleef thuis met Djayden. Benjamin en Josefine gingen naar hun papa en werden op de dag zelf weer gebracht bij Janis. De eerste en laatste keer dat we apart sliepen was toen Josefine haar eerste vaccinaties kreeg in het ziekenhuis aan de monitor (ivm. mogelijke apneu wegens prematuriteit). We mochten absoluut niet samen slapen van beppie en hoewel we het daar wel mee eens waren vonden we het toch ontzettend stom. De weersvoorspellingen zagen er niet goed uit, we konden onze trouw-shoot op het strand dus ook wel vergeten, we bedachten een tweede locatie: de Broerekerk in Bolsward maar deze was ivm. de coronamaatregelen gesloten voor publiek. Op facebook plaatste we een oproepje of we voor MORGEN nog gauw een andere shoot locatie konden regelen en jawel! De kerk werd -speciaal- voor ons open gesteld!

12-3-21

We hadden corona maatregelen: we mochten geen taart & toast geven, geen diner verzorgen, geen dansfeest, we hadden een avondklok... We hadden regen, wind en zelfs hagel!! Maar we hadden elkaar, onze kinderen en de mensen die ons écht lief hebben. Onze jurken waren perfect gematcht, alle gasten zagen er netjes uit in matchende kleuren, de muziek was perfect geregeld door onze ceremoniemeester, de locatie was heel gastvrij en de trouwauto was super gaaf! We hebben alle tegenslagen overwonnen, het slechte weer getrotseerd en elkaar het jawoord gegeven. De videograaf & fotograaf speelden haarfijn op elkaar in en aan het einde van de dag, hadden we de mooiste golden hour ever!!

Vanaf 12 maart 2021 heten wij Hoogvliet-Di Dato, voor altijd!

Onze trouwdag in beeld: