Mijn Lesbian coming-out story
Ik was 25, ik leefde in een huis samen met mijn zoon en zijn vader. Dat ik niet gelukkig was, dat wist de halve wereld wel, maar dat mijn leven er ooit heel anders uit zou zien, dat wist zelfs ik niet.
Tienerjaren
Ik kom uit een gezin van 4, samen met mijn broer woonde ik bij mijn ouders. Mijn vader had altijd een levensverwachting voor ons beide: huisje, boompje, beestje. Hij was van de oude stempel en gelovig opgevoed. Hij werkte in de agrarische sector en wilde graag dat ik zijn voorbeeld zou volgen. Mijn moeder heeft me daarentegen meer gesteund in mijn eigen keuzes.
Op mijn 14de vertelde ik al aan mijn moeder dat ik niet verliefd kon raken op jongens, dat ik daar helemaal niet mee bezig was op school, maar dat ik meiden daarentegen veel interessanter vond. Toch wilde ik mijn vader en moeder bewijzen dat ook ik het kon: huisje, boompje, beestje oftewel huis, man en kind.
Moedergroepje
Het was woensdagochtend, ik bracht mijn zoontje zoals gewoonlijk naar school en ging vervolgens naar het moedergroepje waar ik als vrijwilligster werkte. We hadden die dag een kerstbingo op de planning en er zou een nieuwe moeder met haar zoontje kennis komen maken.
'Janis' kwam binnen met Benjamin en ik was eigenlijk op slag verliefd waarna ik mij ongemakkelijk voelde.
Dit gevoel had ik namelijk nog nooit eerder gehad! Dat ik op meisjes viel, dat wist ik natuurlijk al wel, maar dat ik ook daadwerkelijk zoiets als dit kon voelen voor een vrouw had ik natuurlijk nooit bedacht.
Ondertussen zag ik ons al samenwonen, trouwen en een heel toekomst opbouwen, maar misschien moest ik eerst maar eens een hand geven en mezelf aan haar voorstellen…
Die avond belde ik mijn moeder op. Ik vertelde haar dat ik een vrouw had ontmoet op de moedergroep en ik praatte met haar over mijn gevoelens, die toen al gelijk heel sterk waren. Mijn moeder vond het eigenlijk niet zo gek, maar deed wat moeders doen: vragen of ik het zeker wist en of ik niet te snel ging.
Er vlogen een aantal maanden voorbij waarin ik elke week hoopte dat Janis op de moedergroep kwam, waarin ik vaak met mijn moeder belde en met haar praatte over hoe ik alles aan moest pakken.
In de maanden die voorbij gingen trokken Janis en ik steeds meer naar elkaar toe totdat we bij Janis thuis afspraken en daar de eerste kus kwam.
Coming-out
Op de terugweg naar huis belde ik weer met mijn moeder om mijn hart te luchten, ik dorst het niet gelijk aan mijn vader te vertellen. Ik was bang voor zijn reactie, bang dat hij het niet zou accepteren.
Naast mijn moeder deelde ik mijn gevoelens met vriendinnen, de reacties die ik erop kreeg waren niet allemaal leuk. Sommige moesten er "aan wennen", andere vonden het vies en raar. Ik besloot om in dezelfde week van het afspraakje een einde te zetten achter de relatie met de vader van mijn zoon. Ik durfde deze stap nu eindelijk te nemen, omdat ik voor het eerst in mijn leven 100% achter mijn gevoel stond. Ik had geen vriendinnen waarop ik kon terugvallen en mijn ouders wonen daarvoor te ver. Gelukkig kon ik naar Janis toe en dat deed ik ook, ik voelde me bevrijd.
Die volgende ochtend was het maandag, de dag waarop Janis en ik normaliter naar de moedergroep gingen. In plaats daarvan meldde we ons apart van elkaar "ziek" en ging ik mijn schoonmoeder ontmoeten.
Mijn leidinggevende vond het natuurlijk verdacht, omdat zij waarschijnlijk al sterke vermoedens had dat er iets niet klopte.
De volgende maandag gingen we samen naar de moedergroep, ondertussen had ik een aantal andere moeders al verteld over onze situatie, maar mijn leidinggevende vond ik nog een enge stap omdat zij mij altijd verboden had om contact te onderhouden met de moeders buiten de maandagen om, wat best wel lastig was, omdat de moeders vaak contact met mij opzochten als zijnde het aanspreekpunt van de moedergroep, maar ook omdat leeftijdsgenoten elkaar nou eenmaal gewoon sneller opzoeken.
Het was gek die dag samen op de moedergroep, we probeerden elkaar zo min mogelijk aan te kijken maar ik voelde de blikken van mijn leidinggevende branden. Die middag moest ik op gesprek komen. Ik vertelde mijn verhaal, maar werd gelijk tot een keuze gedwongen: "Of vrijwilligster en Janis komt hier niet meer of stoppen als vrijwilligster en beide als moeders deelnemen aan de moedergroep". Ik koos voor het laatste, want dat Janis door mij weg moest vond ik geen optie. Achteraf moest ik nog wel dezelfde klusjes doen die ik als vrijwilligster deed: koffie & thee zetten, de kledingkasten opruimen & indelen en was ik nog steeds het aanspreekpunt voor de moeders...
Het voelde gek en dubbel. Waarom geen vrijwilligster meer, maar wel de taken behouden? Ik voelde mij niet geaccepteerd. Janis deelde dit gevoel. We kozen er uiteindelijk samen voor om niet meer naar de moedergroep te gaan.
Mijn vader
Uiteindelijk besloot ik samen met mijn moeder dat zij het rustig zou vertellen aan mijn vader, dat voelde voor mij fijner zodat ik achteraf kon horen hoe hij erop reageerde. Ik vond het zelf lastig omdat ik over dat soort dingen minder goed met hem kon praten.
Gelukkig vertelde mijn moeder dat mijn vader het goed vond, dat hij Janis graag wilde leren kennen en dat hij alleen maar wilde dat ik gelukkig ben.
Het contact was altijd merendeels telefonisch omdat mijn ouders niet om de hoek wonen, maar het contact was wel goed. We hadden wekelijks contact en soms haalde mijn vader en broer ons op en gingen we daar gezellig logeren...
Eigenlijk is het contact anders geworden sinds Janis en ik besloten te gaan trouwen.
Natuurlijk waren ze blij voor me, maar als je van de een op de andere dag schreeuwende ruzie krijgt ga je toch terugdenken hoe het zo ver is gekomen…
Ik had graag mijn ouders als getuige gewild, net zoals het ook voor Janis voor zich sprak dat zij haar ouders als getuigen vroeg. Achteraf werd daar al niet enthousiast op gereageerd.
Een echte reden waarom er nu geen contact meer is met mijn ouders is er eigenlijk niet, buitenom dat ik denk dat mijn vader al die tijd gewoon gedacht heeft dat het "een fase" zou zijn en het waarschijnlijk wel over ging. Met trouwen werd het natuurlijk echt en voor altijd. Het voelt voor mij alsof hij mij niet accepteert, ondanks dat het eerst wel zo leek. Mijn broer heeft toen gezegd dat hij het lastig vond om contact met ons te houden, sinds mijn vader geen contact meer wilde en kwam ook niet meer op verjaardagen, uiteindelijk is ook met hem het contact verbroken.
Janis haar moeder heeft nog geprobeerd om het contact te herstellen maar tevergeefs. Inmiddels heb ik al bijna een jaar niks van hun vernomen.
Het is altijd hun eigen keuze geweest, mijn telefoonnummer is namelijk nog steeds hetzelfde.
Uit de kast
Het hele uit-de-kast komen periode was een enorme rollercoaster omdat vriendinnen mij lieten vallen, de moedergroep viel weg en tegelijkertijd voelde ik mij eindelijk volledig één met mijn gevoelens omdat ik een relatie kreeg met Janis.
Ik begon mijn leven weer helemaal vanaf nul. Vriendinnen die het vies vonden of niet begrepen heb ik allemaal geschrapt, ik had daarvoor geen plek meer in mijn leven. Ik wilde af van al het negatieve wat mijn coming-out met zich mee had gebracht. Ik begreep maar niet waarom niemand mij accepteerde behalve Janis en haar familie.
Inmiddels weet ik, dat het de beste keuze ooit is geweest in mijn leven.
Ik heb geleerd mezelf te accepteren en dat doe ik elke dag steeds meer.