Mijlpaal
Vandaag is het dan zo ver, we zijn exact 40 weken zwanger. Ik had verwacht dat ik je al in mijn armen had kunnen vasthouden maar je zit nog heerlijk warm in mijn buik. Wat een reis hebben we samen gemaakt, maar vooral jij! Van groot wens naar een echt piepklein zaadje heb jij weken lang kunnen groeien tot een volmaakt en perfect baby’tje. 40 weken… Het klinkt als niets, het klinkt zo gewoon en ondertussen is die tijd zo snel voorbij gegaan! We gingen eindelijk een stap vooruit: onderzoek doen in het ziekenhuis. Die week was echt een achtbaan van emoties. Ik vond het heel moeilijk om eindelijk toe te geven dat het ons niet zou lukken zonder hulp en heb daar lang naar toe gewerkt maar ik was er meer dan klaar voor. De volgende dag, op aanraden van de gynaecoloog een zwangerschapstest gedaan, ik legde hem bij voorhand al uit het zicht want ik geloofde er absoluut niet meer in. Ik dacht dus ook dat ik nog sliep toen er gewoon meteen 2 streepjes tevoorschijn kwamen! “Klopt die test wel? Wat is dit nou weer voor stom ding!” Ik las laatst ergens terug dat dat toen door mijn hoofd ging. Ik kan er alleen maar om lachen nu, je bent een eigenwijs kindje, zonder twijfel! Van eerste kleertjes tot een kast vol die ook allemaal gewassen moesten worden. Van eerste schopjes naar echte verbouwingen in mijn buik. Van eerste krampjes naar serieuze bekkeninstabiliteit… Ik heb alle fases van de zwangerschap meegemaakt en wacht nu op mijn laatste klus: jou op de wereld zetten. 12 weken geleden zag ik daar nog heel erg tegenop. Ik ging mijn 3de trimester in en las overal dat het aftellen kon beginnen. Ik genoot nog zo van al jouw schopjes in mijn buik en alhoewel we ruim 3 jaar hebben moeten wachten op die positieve zwangerschapstest heb ik maar nooit gedacht aan het moment dat een baby er ook weer uit moet want dat was wel echt voor latere zorg. Ik riep mijn hele leven al dat ik dat moment niet zag zitten, mocht ik ooit zwanger worden. Natuurlijk heb ik door al die teleurstellingen geaccepteerd dat een bevalling er toch echt bij hoort maar ik moest er 12 weken geleden gewoon nog echt niet aan denken! Nu ben ik er zo klaar voor! Ik kijk gewoon uit naar het moment dat mijn weeën gaan beginnen en het allemaal doorzet, ik eindelijk mijn kindje kan vasthouden! Ondertussen geniet ik nog steeds van elke schop, stoot, beweging of gekietel alsof het de laatste is. Ondanks dat het voor mij echt al best zwaar is geworden om een baby van ruim over de 3 kilo in mijn buik te dragen. Ik ben eigenlijk best wel trots op mezelf, ik heb alle pijntjes met liefde genomen en zal straks ook met alle liefde bevallen, wij zijn er helemaal klaar voor!
Liefs,
Janis Di Dato