Juliet Rose

Ik had me voorgenomen niet meer naar je te schrijven… Ik was van plan om mijn aandacht te schenken aan mijn eigen leven maar ik faal vanavond weer. Ik had vannacht een droom, die ging over jou. Ik droomde over jouw mooie kindje, mijn nichtje. Jij kwam bij papa en mama omdat je spijt had. Het speet je dat je van plan was om ons zoveel af te nemen. Oh wat was ik even gelukkig. Ik zag mijn nichtje en mocht haar vast houden. Helaas werd ik wakker. Ik zag hoe alles wegvaagde. Juliet lag niet meer in mijn armen en waar ik net nog lachte rolden er nu tranen over mijn wangen. Ik voelde een diepe leegte, een immense pijn. Nog steeds zit ik met die onbegrip die mijn leven al heel lang beheerst. Hoe kan het dat ik ergens op deze wereld een zus heb die mij niet wilt zien? Ik zou zo graag tot je door willen dringen maar kan dat helaas op geen enkel manier. Boos, eerlijk, verdrietig, ik heb alle soort brieven geprobeerd. Ik ben op. Helemaal op. Mijn enige hoop is dat je het zelf gaat beseffen als je in de ogen van je kleine lieve kindje kijkt. Misschien begrijp je dan dat je nu al niet meer zonder haar kunt en wat je mama en papa hebt afgenomen. Misschien begrijp je als Juliet ouder wordt waarom ik mijn petje af doe voor onze ouders. Ik zou ze voor geen goud willen missen en ik geloof niet dat jij ze niet mist. Lieve Juliet Rose, ik hoop dat mijn droom op een dag werkelijkheid kan worden en ik jou in het echt kan knuffelen. Je bent zo onschuldig, je hebt je hele leven nog voor je. Je mag altijd even bij mij zijn in mijn dromen want het voelde zo echt dat ik bijna wel zeker weet dat je op een bepaald niveau even bij je tante op bezoek kwam. Voor nu mag ik je alleen zien op een foto en misschien, na het plaatsen van deze blog wel nooit meer… Dan is het maar zo, ik heb je even gezien en heb je zelfs mogen vasthouden in mijn droom. Ik mocht je laten weten dat ondanks dat ik je niet in levende lijve ken ik wel van mijn nichtje houd. Net zoveel als ik van haar mama houd.

Liefs, Janis Di Dato