2017
2017, wat was je mooi. Je bent alweer bijna om, wat is dat snel gegaan! Om me te bedenken dat ik gister nog met een onvervulde grote wens rond liep… Dit jaar was nog maar net begonnen, het zou voor ons een jaar van antwoorden zijn. Februari hadden we dan ook onze eerste afspraak in het ziekenhuis, niet wetende dat ik gewoon al een piepklein baby’tje in mijn buik had! Ik heb het wekenlang niet helemaal geloofd totdat ik kleine kriebeltjes begon te voelen en die kriebeltjes echte schopjes werden. Ik voelde gelijk heel sterk dat er een jongetje in mijn buik zat, terwijl iedereen dacht dat het een meisje was werd mijn gevoel bevestigd met de 20 weken echo: een jongetje! Meteen die dag gingen we shoppen! Eindelijk konden we echt los! De weken vlogen voorbij… Ik werd steeds ronder en ronder, oh wat was ik mooi zwanger! Helaas zat ik in het derde trimester op het randje van zwangerschapsdiabetes en moest ik aan een suikervrij dieet geloven. De laatste loodjes, werden steeds zwaarder… Ik had heel veel last van mijn bekken, alsof ze uit elkaar werden geduwd maar ik bleef gewoon alles doen. Tot de laatste dag heb ik nog gewoon gefietst en gestofzuigd (ook al mocht ik dat allang niet meer, ben eigenwijs) Ik mocht niet langer dragen dan 41 weken en er werd dus een inleiding ingepland in het ziekenhuis, die dagen daarvoor waren heel spannend want het kon natuurlijk altijd nog vanzelf gebeuren. De dag dat ik naar het ziekenhuis ging voor een consult over inleiden had ik al 1cm ontsluiting, werd ik gestript en mocht ik de volgende dag gelijk terugkomen om te gaan bevallen, mits ik dan 2cm ontsluiting had (!) nou toen waggelde ik hoor! De laatste nacht dat ik een hele nacht kon doorslapen. 28 oktober om 8.00 uur s’ochtends was het zo ver. Ruben en mama waren mee. Ik had 2cm ontsluiting en mijn vliezen werden gebroken. Ik kreeg weeën opwekkers, elk halfuur werden die verdubbeld. Het werd dus al snel heftig, maar ik ving de weeën heel goed op! Rond 13.00 uur s'middags had ik 5cm ontsluiting en kwam ik terecht in een weeënstorm. Met een morfinepompje waren ook die, goed op te vangen en weg te puffen. Om 16.00 uur had ik al 9cm ontsluiting maar er was een probleempje, de baby was nog niet ingedaald. Ik moest in verschillende posities zitten, liggen en staan… om 18.30 uur werden de weeën zo heftig dat ik ruzie kreeg met de zuster omdat ik dacht dat ze de morfinepomp stiekem uit had gezet want die hielp niet meer, ik had nog steeds geen volledige ontsluiting en het hoofdje was nog steeds niet ingedaald. De zuster wilde dit aanzien tot 20.00 uur en verhoogde de weeën nog maar eens (ze mocht mij ook niet). Ik kan me nu gelukkig die pijn niet meer herinneren maar ik weet wel dat ik het écht heel zwaar had. Om 20.00 uur had ik nog steeds geen progressie en besloten ze een keizersnede te doen. Ik snapte er niks van, ik voelde écht persdrang maar het deed niks. Toen zakte de hartslag van de baby dus werd het ineens een spoedkeizersnede… Ik vond het op dat moment prima, zolang de weeën dan maar weg gingen want die werden steeds heftiger en vanwege de paniek kon ik mij er niet meer op concentreren. Snel naar de o.k. dus, mama mocht niet mee naar binnen… Toen ik eindelijk die ruggenprik kreeg zakte de weeën weg, ik mocht lekker gaan liggen. Ik stierf van de kou, maar écht zó koud heb ik het nog nooit van mijn leven gehad! Eindelijk hoorde ik een baby huilen! Hij was geboren! Om 20.55 uur. Ze hielden hem boven de doek zodat ik hem kon zien, metéén rolde er tranen over mijn wangen! Hij is er! En hij huilt! Opnieuw klopte mijn gevoel, hij woog 3710 gram (ik “gokte” op 3700 gram) Nadat Ruben zijn navelstreng mocht doorknippen werd hij op mijn borst gelegd, ik schrok heel erg van zijn hoofd… De baby had een hele erge punthoofd (ja lach maar, ik schrok daar echt van!) Waarschijnlijk had ik achteraf nooit normaal kunnen bevallen want mijn bekken waren te nauw, de baby paste er niet doorheen en dat verklaard die enorme last die ik had in het laatste trimester en waarom hij maar niet indaalde. Toen mocht ik naar de uitslaapkamer, zoals ze dat noemen. Opnieuw was ik een beetje verdrietig want ik wilde helemaal niet slapen! “Hoe lang moet ik dan nu slapen?” Vroeg ik. Ze lachte me een beetje uit, (ik had tijdens de keizersnede de dikste lol) ik hoefde helemaal niet te slapen. Ik moest alleen wachten totdat mijn gevoel weer een beetje terug kwam en dat noemen ze de uitslaapkamer… Toen werd mama erbij gehaald want ik wilde zó graag onze trots laten zien! Ik kon niet meer wachten. “Kijk, dit is Benjamin.” Showde ik trots. Ik heb nachten liggen huilen in het ziekenhuis, terwijl ik keek naar dat wiegje naast mijn bed. “Hij is zo mooi!” En ik had nog gedroomd dat Ruben lelijke baby’s maakte! Oh wat was ik toen kwaad op ‘m. Gelukkig was dat maar een droom want Benjamin is de knapste baby die ik ooit heb gezien! Nu is hij alweer 9 weekjes oud en ik ben nog steeds zó verliefd op die kleine man! Ik ben zo trots op ons en ik heb zo’n respect voor mijn lichaam! Ik ben inmiddels alweer hersteld van de keizersnede en in totaal ben ik dit jaar ook nog eens 19kg afgevallen! Benjamin heeft alleen maar goeds gebracht in ons leven! Het is nu alweer de een-na-laatste dag van het jaar, Benjamin wordt zo wakker voor zijn voeding. Dat enige uurtje dat ik even alleen ben is dus bíjna om. 2017, wat was je mooi. Voor mij het mooiste jaar van mijn leven want ik ben mama geworden!
Liefs,
Janis Di Dato