Voor de tweede keer uit de kast

Met stromende tranen en knikkende knieën schreef ik een brief. Een brief waarin ik vertelde dat ik op meisjes val. Ik hoopte met heel mijn hart dat mijn ouders mij niet vies zouden vinden. Ik was 14 jaar...

Italiaanse mentaliteit

Als kind met een Italiaanse familie, ben ik opgegroeid in een gelovige omgeving. Het uiterlijk is iets waar veel waarde aan gehecht wordt, maar naast dat kom je er ook niet onderuit dat het "hetero" plaatje je met de paplepel wordt ingegoten. Ik heb me altijd anders gevoeld, zowel in Nederland als in Italië, ik had nooit echt interesse in jongens en vond meisjes veel interessanter, maar hetero zijn is nou eenmaal de norm dus ik paste mij aan en probeerde daarmee in deze wereld te passen.

Totdat ik in mijn pubertijd besefte dat ik helemaal niet op jongens val! Toen ik het eenmaal zeker wist besloot ik om een brief te gaan schrijven want praten is nooit echt mijn sterkste kant geweest. Ik schreef de brief naar mijn ouders in de hoop dat ze na de brief nog van mij zouden houden en verstopte mij onder mijn dekens. Ik schaamde me enorm en had eigenlijk al direct spijt van de brief, maar toen gebeurde er iets wat elk kind die uit de kast komt zou moeten gebeuren:

Mijn moeder kwam mijn kamer binnen en gaf me een stevige knuffel. Voor haar was het geen nieuws dat ik op meisjes val, voor haar viel het puzzelstukje op de juiste plek.

Stukjes uit de brief die ik schreef naar mijn ouders (14 jaar).

School

Maar dat betekende voor mij niet direct dat ik het zelf accepteerde. Ik probeerde het op school steeds meer te laten zien, maar hoe meer ik dat deed, hoe meer ik gepest werd. Dus opnieuw paste ik mij aan naar de buitenwereld, terwijl mijn echte ik steeds verder weg kroop... Naast Sova training (Sociale vaardigheidstraining) moest ik ook nog een soortgelijke, intensievere training volgen (Rots & Water), naar een andere (tussentijdse) school en had ik gesprekken bij een psycholoog. Ik zat in zo’n diepe dal waardoor ik elke week gesprekken had. Ik zag het leven niet meer zitten, want ik kon mezelf niet zijn...

Wake-up call

De laatste keer dat ik op het randje balanceerde tussen leven en dood kwam de psycholoog bij ons thuis om een dagbehandeling te bespreken. Er ging toen bij mij een knop om: dit wil ik absoluut niet! En daar ging ik zelf voor zorgen! Ik besloot mij weer te gaan richten op school, want dat vond ik ineens veel belangrijker. Het ging beter met mij, de gevoelens gingen allemaal weg en ik had alleen nog maar aandacht voor school. Ik haalde toen mijn (eerste) MBO diploma.

Terug in de kast

Op deze school leerde ik mijn ex kennen. We zaten bij elkaar in de klas, hij had een ongekend interesse in mij. Dat vond ik eigenlijk wel interessant dus besloot ik om uit te vogelen wat het allemaal met mij deed. Eindelijk kon ik ook “normaal” zijn! Ik besloot er volop voor te gaan en zo sukkelde we uiteindelijk 6 jaar door. Mijn liefde ging in fases: dan had ik een periode dat ik tevreden was en dan had ik weer een periode dat ik mij een leven voorstelde met een vrouw. Ik dacht stiekem na over hoe het zou zijn met een vrouw, maar ik kon mezelf niet voorstellen met een vrouw. Ik kon mezelf überhaupt niet voorstellen in de toekomst. Mijn plaatje was immers al ingevuld toen ik ervoor koos om een relatie aan te gaan met een jongen: huis, man en kind.

Ik leefde letterlijk in een kast

Mijn leven bestond uit stappen. De eerste stap was samenwonen, de tweede was een kind en de logische volgende stap was trouwen.

Ik ging opnieuw studeren, ik besloot dat het nu tijd was om terug te keren naar school. Tot mijn schrik zat daar in de klas een meisje van vroeger. Hét meisje waar ik vroeger omheen draaide maar nooit mijn gevoelens aan dorst te vertellen. Ik schrok enorm van de gevoelens die zij in een moment wist op te rakelen door alleen maar te zijn. Ik ben direct gestopt met desbetreffende opleiding en keerde terug in therapie bij de psycholoog. Ik wilde deze gevoelens niet! Ik had een vriend, een huis... Een kinderwens! Nee, dit kon ik niet maken. De psycholoog liet mij inzien dat ze mij niet kon veranderen maar vertelde wel dat ik voor mezelf moest kiezen, ik koos op dat moment voor het zekere.

Benjamin

Toen werd ik zwanger van Benjamin en veranderde mijn kijk op het leven. Ik was dolgelukkig met mijn kind, we waren een mooi gezinnetje voor de buitenwereld, maar kon ik ooit net zoveel houden van iemand anders als van mijn zoon? Ik leerde dankzij Benjamin wat echte liefde betekend. Ik deed mijn ex al die jaren extreem te kort. We kusten nooit want daar voelde ik niets bij en ik begon steeds meer stiekeme dingen te doen. Zo had ik ook stiekem afgesproken met een vrouw om te kunnen bevestigen voor mezelf of ik inderdaad nog steeds op vrouwen val of dat het echt gewoon een fase was.

Toen ik thuis kwam van dat afspraakje wist mijn ex direct hoe laat het was. Ik kon zo niet meer verder. We spraken af, hoe krankzinnig ook, dat we bij elkaar bleven en dat ik om de zoveel tijd een avondje bij een vrouw mocht doorbrengen.

Er gingen een paar maanden voorbij, maar het duurde uiteraard niet lang. Ik kon dit absoluut niet volhouden. Dit is niet hoe een relatie hoorde te zijn! Ik deed niet alleen mezelf maar ook mijn ex te veel pijn. Er zat gewoon zoveel meer liefde in mij dan wat ik hem kon geven. Ik besloot dat het klaar was.

Opnieuw uit de kast

Tja en toen kwam ik dus opnieuw uit de kast. Ik ging weg bij mijn ex en besloot om opnieuw te beginnen. Hoe wist ik nog niet, maar dat maakte mij ook niet echt uit. Ik had de belangrijkste stap namelijk al gezet en dat was de keuze om mezelf te accepteren. Ik ging eerst weer een tijdje, samen met Benjamin bij mijn ouders wonen en daarna begon ik opnieuw, op ons eigen plekje. Gelukkig wel dichtbij mijn ex want ondanks dat ik 100% achter mezelf stond, vond ik het ook ontzettend moeilijk om Benjamin van zijn vader af te nemen. Dit heb ik daarom ook nooit gedaan. Het werd alleen een beetje anders dan toen ik samen met zijn vader woonde. Ik heb lang een schuldgevoel gehad, maar ik weet dat Benjamin ons ooit dankbaar is om hoe we het samen doen.

Rollercoaster

Toen ik ons fijne paleisje net af had, ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik zat opnieuw in een diepe dal, maar daar was ineens licht. Ik kreeg een tweede kind! Nu moest ik opnieuw alle riemen bijstellen en dit kindje verwelkomen. Tegelijkertijd liet familie mij in de steek want ik had alweer “van alles aan de hand”…

Ik leerde daarna al snel Odette kennen. Toen ik haar voorstelde aan mijn ouders was het niet gek, voor het eerst schaamde ik me niet om (in het bijzijn van anderen) mijn liefde te tonen.

Twee trotse mama’s

Al snel veranderde ik mijn Instagram naam naar @twee_trotse_mamas want dat zijn wij! Ik maakte een account waarin ik mezelf helemaal kon laten zien, aan de hele wereld! Ik wilde het inmiddels van de daken schreeuwen dat ik: op vrouwen val! En dat ik er zelf ook oke mee ben. Dat ik daarin mezelf helemaal heb geaccepteerd.

Wat ik van vroeger meegekregen heb is dat ik mij altijd moest aanpassen aan de buitenwereld. Ik werd gepest maar ik was degene die naar allerlei trainingen werd gestuurd... Ik had deze gevoelens dus ik moest me aanpassen en ze wegstoppen... Gelukkig kon ik dat niet en ben ik nu eindelijk wie ik hoor te zijn en dat is genoeg!

Trotse mama van Benjamin & Josefine

Mijn Lesbian coming-out story

Ik was 25, ik leefde in een huis samen met mijn zoon en zijn vader. Dat ik niet gelukkig was, dat wist de halve wereld wel, maar dat mijn leven er ooit heel anders uit zou zien, dat wist zelfs ik niet.

Tienerjaren

Ik kom uit een gezin van 4, samen met mijn broer woonde ik bij mijn ouders. Mijn vader had altijd een levensverwachting voor ons beide: huisje, boompje, beestje. Hij was van de oude stempel en gelovig opgevoed. Hij werkte in de agrarische sector en wilde graag dat ik zijn voorbeeld zou volgen. Mijn moeder heeft me daarentegen meer gesteund in mijn eigen keuzes.

Op mijn 14de vertelde ik al aan mijn moeder dat ik niet verliefd kon raken op jongens, dat ik daar helemaal niet mee bezig was op school, maar dat ik meiden daarentegen veel interessanter vond. Toch wilde ik mijn vader en moeder bewijzen dat ook ik het kon: huisje, boompje, beestje oftewel huis, man en kind.

Moedergroepje

Het was woensdagochtend, ik bracht mijn zoontje zoals gewoonlijk naar school en ging vervolgens naar het moedergroepje waar ik als vrijwilligster werkte. We hadden die dag een kerstbingo op de planning en er zou een nieuwe moeder met haar zoontje kennis komen maken.

'Janis' kwam binnen met Benjamin en ik was eigenlijk op slag verliefd waarna ik mij ongemakkelijk voelde.

Dit gevoel had ik namelijk nog nooit eerder gehad! Dat ik op meisjes viel, dat wist ik natuurlijk al wel, maar dat ik ook daadwerkelijk zoiets als dit kon voelen voor een vrouw had ik natuurlijk nooit bedacht.

Ondertussen zag ik ons al samenwonen, trouwen en een heel toekomst opbouwen, maar misschien moest ik eerst maar eens een hand geven en mezelf aan haar voorstellen…

Die avond belde ik mijn moeder op. Ik vertelde haar dat ik een vrouw had ontmoet op de moedergroep en ik praatte met haar over mijn gevoelens, die toen al gelijk heel sterk waren. Mijn moeder vond het eigenlijk niet zo gek, maar deed wat moeders doen: vragen of ik het zeker wist en of ik niet te snel ging.

Er vlogen een aantal maanden voorbij waarin ik elke week hoopte dat Janis op de moedergroep kwam, waarin ik vaak met mijn moeder belde en met haar praatte over hoe ik alles aan moest pakken.

In de maanden die voorbij gingen trokken Janis en ik steeds meer naar elkaar toe totdat we bij Janis thuis afspraken en daar de eerste kus kwam.

Coming-out

Op de terugweg naar huis belde ik weer met mijn moeder om mijn hart te luchten, ik dorst het niet gelijk aan mijn vader te vertellen. Ik was bang voor zijn reactie, bang dat hij het niet zou accepteren.

Naast mijn moeder deelde ik mijn gevoelens met vriendinnen, de reacties die ik erop kreeg waren niet allemaal leuk. Sommige moesten er "aan wennen", andere vonden het vies en raar. Ik besloot om in dezelfde week van het afspraakje een einde te zetten achter de relatie met de vader van mijn zoon. Ik durfde deze stap nu eindelijk te nemen, omdat ik voor het eerst in mijn leven 100% achter mijn gevoel stond. Ik had geen vriendinnen waarop ik kon terugvallen en mijn ouders wonen daarvoor te ver. Gelukkig kon ik naar Janis toe en dat deed ik ook, ik voelde me bevrijd.

Die volgende ochtend was het maandag, de dag waarop Janis en ik normaliter naar de moedergroep gingen. In plaats daarvan meldde we ons apart van elkaar "ziek" en ging ik mijn schoonmoeder ontmoeten.

Mijn leidinggevende vond het natuurlijk verdacht, omdat zij waarschijnlijk al sterke vermoedens had dat er iets niet klopte.

De volgende maandag gingen we samen naar de moedergroep, ondertussen had ik een aantal andere moeders al verteld over onze situatie, maar mijn leidinggevende vond ik nog een enge stap omdat zij mij altijd verboden had om contact te onderhouden met de moeders buiten de maandagen om, wat best wel lastig was, omdat de moeders vaak contact met mij opzochten als zijnde het aanspreekpunt van de moedergroep, maar ook omdat leeftijdsgenoten elkaar nou eenmaal gewoon sneller opzoeken.

Het was gek die dag samen op de moedergroep, we probeerden elkaar zo min mogelijk aan te kijken maar ik voelde de blikken van mijn leidinggevende branden. Die middag moest ik op gesprek komen. Ik vertelde mijn verhaal, maar werd gelijk tot een keuze gedwongen: "Of vrijwilligster en Janis komt hier niet meer of stoppen als vrijwilligster en beide als moeders deelnemen aan de moedergroep". Ik koos voor het laatste, want dat Janis door mij weg moest vond ik geen optie. Achteraf moest ik nog wel dezelfde klusjes doen die ik als vrijwilligster deed: koffie & thee zetten, de kledingkasten opruimen & indelen en was ik nog steeds het aanspreekpunt voor de moeders...

Het voelde gek en dubbel. Waarom geen vrijwilligster meer, maar wel de taken behouden? Ik voelde mij niet geaccepteerd. Janis deelde dit gevoel. We kozen er uiteindelijk samen voor om niet meer naar de moedergroep te gaan.

Mijn vader

Uiteindelijk besloot ik samen met mijn moeder dat zij het rustig zou vertellen aan mijn vader, dat voelde voor mij fijner zodat ik achteraf kon horen hoe hij erop reageerde. Ik vond het zelf lastig omdat ik over dat soort dingen minder goed met hem kon praten.

Gelukkig vertelde mijn moeder dat mijn vader het goed vond, dat hij Janis graag wilde leren kennen en dat hij alleen maar wilde dat ik gelukkig ben.

Het contact was altijd merendeels telefonisch omdat mijn ouders niet om de hoek wonen, maar het contact was wel goed. We hadden wekelijks contact en soms haalde mijn vader en broer ons op en gingen we daar gezellig logeren...

Eigenlijk is het contact anders geworden sinds Janis en ik besloten te gaan trouwen.

Natuurlijk waren ze blij voor me, maar als je van de een op de andere dag schreeuwende ruzie krijgt ga je toch terugdenken hoe het zo ver is gekomen…

Ik had graag mijn ouders als getuige gewild, net zoals het ook voor Janis voor zich sprak dat zij haar ouders als getuigen vroeg. Achteraf werd daar al niet enthousiast op gereageerd.

Een echte reden waarom er nu geen contact meer is met mijn ouders is er eigenlijk niet, buitenom dat ik denk dat mijn vader al die tijd gewoon gedacht heeft dat het "een fase" zou zijn en het waarschijnlijk wel over ging. Met trouwen werd het natuurlijk echt en voor altijd. Het voelt voor mij alsof hij mij niet accepteert, ondanks dat het eerst wel zo leek. Mijn broer heeft toen gezegd dat hij het lastig vond om contact met ons te houden, sinds mijn vader geen contact meer wilde en kwam ook niet meer op verjaardagen, uiteindelijk is ook met hem het contact verbroken.

Janis haar moeder heeft nog geprobeerd om het contact te herstellen maar tevergeefs. Inmiddels heb ik al bijna een jaar niks van hun vernomen.

Het is altijd hun eigen keuze geweest, mijn telefoonnummer is namelijk nog steeds hetzelfde.

Uit de kast

Het hele uit-de-kast komen periode was een enorme rollercoaster omdat vriendinnen mij lieten vallen, de moedergroep viel weg en tegelijkertijd voelde ik mij eindelijk volledig één met mijn gevoelens omdat ik een relatie kreeg met Janis.

Ik begon mijn leven weer helemaal vanaf nul. Vriendinnen die het vies vonden of niet begrepen heb ik allemaal geschrapt, ik had daarvoor geen plek meer in mijn leven. Ik wilde af van al het negatieve wat mijn coming-out met zich mee had gebracht. Ik begreep maar niet waarom niemand mij accepteerde behalve Janis en haar familie.

Inmiddels weet ik, dat het de beste keuze ooit is geweest in mijn leven.

Ik heb geleerd mezelf te accepteren en dat doe ik elke dag steeds meer.

-Odette

Twee trotse mama's voor altijd

Dat wij voor altijd samen willen blijven, dat wisten we al vrij snel en zeker, maar we liepen al gauw tegen allerlei dingen aan. Want wie gaat wie dan vragen? Traditioneel gezien hoort de man dat te doen en ondanks dat we een "modern" stel zijn, zit er bij die met de bril toch een bepaald Italiaanse mindset ingestampt. Dat was dus vrij logisch, dat Janis die bekende vraag zou gaan stellen, alleen wist Odette dat nog niet... Een paar maanden lang werd er stiekem geld opzij gezet om vervolgens een wit-gouden ring te kopen. Witgoud omdat Odette eigenlijk alleen zilver draagt, maar Janis graag goud wilde geven. De ring was al even in bewaring bij "beppie" (moeder van Janis) thuis, omdat Odette alles in huis vindt met schoonmaak buien, better safe than sorry! De bedoeling was om met oudjaarsdag (2019) tijdens het aftellen, buiten op de galerij met het romantische uitzicht over heel Sneek, de vraag te stellen. Kijkend naar alle vuurwerk en proostend op het nieuwe jaar...

Ging dat even niet door! Want het was die avond zo ontzettend mistig! Dat werd dus improviseren. Terwijl Odette al begon te twijfelen of Janis wat van plan was, had ze gelukkig tot de laatste seconde niks door.

"Ik zette waxinelichtjes op tafel, in de vorm van een hart en maakte haar wijs dat het gebruikelijk is in Italië om af te tellen bij kaarslicht... Wist zij veel." -Janis

We gingen dicht bij elkaar staan, de kinderen lagen op bed, het aftellen was begonnen. 3 - 2 - 1 "Wil je met me trouwen?" En daar begon ons 2020 als verloofd stelletje!

We planden onze huwelijksdag tot in de puntjes, het moest perfect worden, je trouwt tenslotte maar 1 keer. We wilden beide graag in een trouwjurk, ook dit wisten we al direct. We zijn twee vrouwen en dat mag de wereld best zien! Janis begon direct aan de trouwkaart, het financiële plaatje, het mailen naar verschillende leveranciers en het uitwerken van verschillende doe-boekjes voor de kinderen aanwezig op onze dag terwijl Odette uuuren kon kijken naar trouwjurken.

De bedankjes kwamen als een grapje in me op, maar zijn uiteindelijk uitgewerkt, deze hebben we helemaal samen "geknutseld"! Het waren (kruiden) potjes gevuld met gekleurde M&M's (knipoog naar de regenboogvlag). Omdat wij 2 potjes zijn. -Janis

De taart en het diner waren echt twee dingen die we samen bedachten. De fotograaf, de trouw auto en de bruidssuite. Heerlijk om terug te denken aan het prille begin van onze bruiloft...

En toen was daar: Corona.

maart 2020, We moesten opeens rekening houden met verschillende maatregelen, die mogelijk ook op onze dag golden. We zagen honderden bruiden hun grote dag verplaatsen en zelfs annuleren. We bleven hopen dat wij safe zaten met onze datum, dat corona dan alweer verdwenen was want we hadden tenslotte nog een heel jaar! De zomer kwam en de lockdown was voorbij. We gingen -apart van elkaar- naar de bruidswinkel, op zoek naar een jurk. We wilden heel graag matchen maar we mochten het natuurlijk niet van elkaar weten. Beppie ging dus met ons beide mee en zo kreeg zij een van de belangrijkste taken voor onze dag. Want oh God... Als we niet matchten hadden we écht heel hard gebaald!

De maanden gingen voorbij en onze gastenlijst werd steeds kleiner... Helaas niet alleen vanwege de corona maatregelen. We bedachten hierdoor een andere oplossing mbt. het diner maar onze locatie wilde daar niet in meewerken. Ook de taart werd alsmaar kleiner en kleiner... Totdat er een nieuwe lockdown kwam in Nederland en deze ook betrekking had op onze dag. De horeca was gesloten, er was een avondklok (21.00 uur) en je mocht thuis maar 1 bezoeker ontvangen. Op het laatste moment moesten we dus op zoek naar een nieuwe locatie, mailen is Janis haar sterkste kant en bellen is Odette haar sterkste kant dus beide belden en mailden we er op los. Uiteindelijk vonden we een fantastische locatie. Ook de winkels waren gesloten en dat was niet alleen lastig voor ons met het vinden van trouwkleding voor de kids, maar ook voor de gasten.

De taart (& toost) kon helaas niet doorgaan, net als het diner. Dat gaf ons een beetje ruimte terug in ons budget waardoor we halsoverkop, 1 maand voor onze trouwdag een videograaf uit Rotterdam benaderden en jawel! Hij kon onze dag nog filmen! Er waren tenslotte zoveel huwelijken gecanceld waardoor het bijna uniek was dat wij, ondanks alles, gewoon onze dag door lieten gaan.

-1 week

Ja en toen was het zover, over 1 week gingen we al trouwen! Djayden verbleef bij zijn vader en zou die maandag naar ons gebracht worden, totdat we het bericht kregen van school dat er een kindje uit zijn klas positief was getest op corona, maar toch naar school was gestuurd door zijn ouders. Dit betekende dat de hele klas in quarantaine moest, uit voorzorg. Djayden moest dus of 10 dagen voor de zekerheid in quarantaine, of getest worden met de kans dat de uitslag negatief was en hij dus gewoon naar ons toe kon komen. Uiteraard testen we liever de kinderen niet, maar in deze was er eigenlijk geen keuze want we konden dit Djayden niet ontnemen. Hij keek er, net als ons, zo ontzettend naar uit! Hij zou meerijden in de trouwauto naar de firstlook om Janis de bloemen te geven en hij zou bij de ceremonie zijn mama weggeven aan Janis. We hadden ook een gezins-shoot gepland bij de Waterpoort, vooraf het jawoord. Dat plan liep al bijna helemaal in de soep, want ons gezin is zonder Djayden niet compleet. Eigenlijk, hadden we er al die tijd nog geen 1 keer aan gedacht om onze dag te verzetten ondanks alle tegenslagen die we gehad hadden maar nu dachten we er voor het eerst aan en we hadden nog minder dan een week. Het wachten op de uitslag van de test duurde lang... We keken elk uur op de uitslag site van digiD.

"We hadden waarschijnlijk de meest stressvolle week voor onze trouwdag dan menig verloofd stel. Ik was zelfs in die laatste week 4 kilo afgevallen" -Odette

Negatief

En daar was opeens de uitslag! Wauw we sprongen een gat in de lucht! Odette ging direct Djayden ophalen en eindelijk kon het beginnen!

Overmorgen gingen we al trouwen en Djayden was nu eindelijk thuis, we konden onze zorgen loslaten en gaan "genieten" van het apart slapen. NOT.

Janis ging bij beppie slapen en Odette bleef thuis met Djayden. Benjamin en Josefine gingen naar hun papa en werden op de dag zelf weer gebracht bij Janis. De eerste en laatste keer dat we apart sliepen was toen Josefine haar eerste vaccinaties kreeg in het ziekenhuis aan de monitor (ivm. mogelijke apneu wegens prematuriteit). We mochten absoluut niet samen slapen van beppie en hoewel we het daar wel mee eens waren vonden we het toch ontzettend stom. De weersvoorspellingen zagen er niet goed uit, we konden onze trouw-shoot op het strand dus ook wel vergeten, we bedachten een tweede locatie: de Broerekerk in Bolsward maar deze was ivm. de coronamaatregelen gesloten voor publiek. Op facebook plaatste we een oproepje of we voor MORGEN nog gauw een andere shoot locatie konden regelen en jawel! De kerk werd -speciaal- voor ons open gesteld!

12-3-21

We hadden corona maatregelen: we mochten geen taart & toast geven, geen diner verzorgen, geen dansfeest, we hadden een avondklok... We hadden regen, wind en zelfs hagel!! Maar we hadden elkaar, onze kinderen en de mensen die ons écht lief hebben. Onze jurken waren perfect gematcht, alle gasten zagen er netjes uit in matchende kleuren, de muziek was perfect geregeld door onze ceremoniemeester, de locatie was heel gastvrij en de trouwauto was super gaaf! We hebben alle tegenslagen overwonnen, het slechte weer getrotseerd en elkaar het jawoord gegeven. De videograaf & fotograaf speelden haarfijn op elkaar in en aan het einde van de dag, hadden we de mooiste golden hour ever!!

Vanaf 12 maart 2021 heten wij Hoogvliet-Di Dato, voor altijd!

Onze trouwdag in beeld: