- Janis Hoogvliet-Di Dato
Updated: May 20

Met stromende tranen en knikkende knieën schreef ik een brief. Een brief waarin ik vertelde dat ik op meisjes val. Ik hoopte met heel mijn hart dat mijn ouders mij niet vies zouden vinden. Ik was 14 jaar...
Italiaanse mentaliteit
Als kind met een Italiaanse familie, ben ik opgegroeid in een gelovige omgeving. Het uiterlijk is iets waar veel waarde aan gehecht wordt, maar naast dat kom je er ook niet onderuit dat het "hetero" plaatje je met de paplepel wordt ingegoten. Ik heb me altijd anders gevoeld, zowel in Nederland als in Italië, ik had nooit echt interesse in jongens en vond meisjes veel interessanter, maar hetero zijn is nou eenmaal de norm dus ik paste mij aan en probeerde daarmee in deze wereld te passen.
Totdat ik in mijn pubertijd besefte dat ik helemaal niet op jongens val! Toen ik het eenmaal zeker wist besloot ik om een brief te gaan schrijven want praten is nooit echt mijn sterkste kant geweest. Ik schreef de brief naar mijn ouders in de hoop dat ze na de brief nog van mij zouden houden en verstopte mij onder mijn dekens. Ik schaamde me enorm en had eigenlijk al direct spijt van de brief, maar toen gebeurde er iets wat elk kind die uit de kast komt zou moeten gebeuren:
Mijn moeder kwam mijn kamer binnen en gaf me een stevige knuffel. Voor haar was het geen nieuws dat ik op meisjes val, voor haar viel het puzzelstukje op de juiste plek.
Stukjes uit de brief die ik schreef naar mijn ouders (14 jaar).
School
Maar dat betekende voor mij niet direct dat ik het zelf accepteerde. Ik probeerde het op school steeds meer te laten zien, maar hoe meer ik dat deed, hoe meer ik gepest werd. Dus opnieuw paste ik mij aan naar de buitenwereld, terwijl mijn echte ik steeds verder weg kroop... Naast Sova training (Sociale vaardigheidstraining) moest ik ook nog een soortgelijke, intensievere training volgen (Rots & Water), naar een andere (tussentijdse) school en had ik gesprekken bij een psycholoog. Ik zat in zo’n diepe dal waardoor ik elke week gesprekken had. Ik zag het leven niet meer zitten, want ik kon mezelf niet zijn...
Wake-up call
De laatste keer dat ik op het randje balanceerde tussen leven en dood kwam de psycholoog bij ons thuis om een dagbehandeling te bespreken. Er ging toen bij mij een knop om: dit wil ik absoluut niet! En daar ging ik zelf voor zorgen! Ik besloot mij weer te gaan richten op school, want dat vond ik ineens veel belangrijker. Het ging beter met mij, de gevoelens gingen allemaal weg en ik had alleen nog maar aandacht voor school. Ik haalde toen mijn (eerste) MBO diploma.
Terug in de kast
Op deze school leerde ik mijn ex kennen. We zaten bij elkaar in de klas, hij had een ongekend interesse in mij. Dat vond ik eigenlijk wel interessant dus besloot ik om uit te vogelen wat het allemaal met mij deed. Eindelijk kon ik ook “normaal” zijn! Ik besloot er volop voor te gaan en zo sukkelde we uiteindelijk 6 jaar door. Mijn liefde ging in fases: dan had ik een periode dat ik tevreden was en dan had ik weer een periode dat ik mij een leven voorstelde met een vrouw. Ik dacht stiekem na over hoe het zou zijn met een vrouw, maar ik kon mezelf niet voorstellen met een vrouw. Ik kon mezelf überhaupt niet voorstellen in de toekomst. Mijn plaatje was immers al ingevuld toen ik ervoor koos om een relatie aan te gaan met een jongen: huis, man en kind.
Ik leefde letterlijk in een kast
Mijn leven bestond uit stappen. De eerste stap was samenwonen, de tweede was een kind en de logische volgende stap was trouwen.
Ik ging opnieuw studeren, ik besloot dat het nu tijd was om terug te keren naar school. Tot mijn schrik zat daar in de klas een meisje van vroeger. Hét meisje waar ik vroeger omheen draaide maar nooit mijn gevoelens aan dorst te vertellen. Ik schrok enorm van de gevoelens die zij in een moment wist op te rakelen door alleen maar te zijn. Ik ben direct gestopt met desbetreffende opleiding en keerde terug in therapie bij de psycholoog. Ik wilde deze gevoelens niet! Ik had een vriend, een huis... Een kinderwens! Nee, dit kon ik niet maken. De psycholoog liet mij inzien dat ze mij niet kon veranderen maar vertelde wel dat ik voor mezelf moest kiezen, ik koos op dat moment voor het zekere.
Benjamin
Toen werd ik zwanger van Benjamin en veranderde mijn kijk op het leven. Ik was dolgelukkig met mijn kind, we waren een mooi gezinnetje voor de buitenwereld, maar kon ik ooit net zoveel houden van iemand anders als van mijn zoon? Ik leerde dankzij Benjamin wat echte liefde betekend. Ik deed mijn ex al die jaren extreem te kort. We kusten nooit want daar voelde ik niets bij en ik begon steeds meer stiekeme dingen te doen. Zo had ik ook stiekem afgesproken met een vrouw om te kunnen bevestigen voor mezelf of ik inderdaad nog steeds op vrouwen val of dat het echt gewoon een fase was.
Toen ik thuis kwam van dat afspraakje wist mijn ex direct hoe laat het was. Ik kon zo niet meer verder. We spraken af, hoe krankzinnig ook, dat we bij elkaar bleven en dat ik om de zoveel tijd een avondje bij een vrouw mocht doorbrengen.
Er gingen een paar maanden voorbij, maar het duurde uiteraard niet lang. Ik kon dit absoluut niet volhouden. Dit is niet hoe een relatie hoorde te zijn! Ik deed niet alleen mezelf maar ook mijn ex te veel pijn. Er zat gewoon zoveel meer liefde in mij dan wat ik hem kon geven. Ik besloot dat het klaar was.
Opnieuw uit de kast
Tja en toen kwam ik dus opnieuw uit de kast. Ik ging weg bij mijn ex en besloot om opnieuw te beginnen. Hoe wist ik nog niet, maar dat maakte mij ook niet echt uit. Ik had de belangrijkste stap namelijk al gezet en dat was de keuze om mezelf te accepteren. Ik ging eerst weer een tijdje, samen met Benjamin bij mijn ouders wonen en daarna begon ik opnieuw, op ons eigen plekje. Gelukkig wel dichtbij mijn ex want ondanks dat ik 100% achter mezelf stond, vond ik het ook ontzettend moeilijk om Benjamin van zijn vader af te nemen. Dit heb ik daarom ook nooit gedaan. Het werd alleen een beetje anders dan toen ik samen met zijn vader woonde. Ik heb lang een schuldgevoel gehad, maar ik weet dat Benjamin ons ooit dankbaar is om hoe we het samen doen.
Rollercoaster
Toen ik ons fijne paleisje net af had, ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik zat opnieuw in een diepe dal, maar daar was ineens licht. Ik kreeg een tweede kind! Nu moest ik opnieuw alle riemen bijstellen en dit kindje verwelkomen. Tegelijkertijd liet familie mij in de steek want ik had alweer “van alles aan de hand”…
Ik leerde daarna al snel Odette kennen. Toen ik haar voorstelde aan mijn ouders was het niet gek, voor het eerst schaamde ik me niet om (in het bijzijn van anderen) mijn liefde te tonen.
Twee trotse mama’s
Al snel veranderde ik mijn Instagram naam naar @twee_trotse_mamas want dat zijn wij! Ik maakte een account waarin ik mezelf helemaal kon laten zien, aan de hele wereld! Ik wilde het inmiddels van de daken schreeuwen dat ik: op vrouwen val! En dat ik er zelf ook oke mee ben. Dat ik daarin mezelf helemaal heb geaccepteerd.
Wat ik van vroeger meegekregen heb is dat ik mij altijd moest aanpassen aan de buitenwereld. Ik werd gepest maar ik was degene die naar allerlei trainingen werd gestuurd... Ik had deze gevoelens dus ik moest me aanpassen en ze wegstoppen... Gelukkig kon ik dat niet en ben ik nu eindelijk wie ik hoor te zijn en dat is genoeg!

Trotse mama van Benjamin & Josefine